Стихотворения (Пер. Гургена Баренца)

***

... մենքչենքհանդիպում,
ևամենմինորուչհանդիպում
միշտնույնհեքիաթնէ.
բոլորըգիտեն,
ոչոքչիհիշում...


***

…мы не встречаемся,
и каждая новая наша невстреча –
всё та же сказка:
все её знают,
но при этом никто не помнит…
_ __ _


ՎՐԻՊԱԿ

Ցավը` բութուշատակեր,
լավը` սակավիկ,-
Արարիչըշտապեց`
ադամակավից
ուրիշբանէրթրծելու,
ստացվեցիես`
վրիպածուվարանոտ...
Ե. Չարենցիպես:


ОПЕЧАТКА

Боль – тупая и ненасытная,
Радость – щупленькая и маленькая.
Творец поспешил:
Он собирался из глины
Изготовить что-то другое,
Но в итоге получился я –
Неправильный,
Снедаемый сомненьями,
Как Е.Чаренц…
_ __ _


ԹԻԹԵՌՆԱԿՅԱՆՔ

Բարիլույսիպեսմեծուլուսավոր
ումիանգամից -
տեսավՍկիզբըուՎերջըտեսավ,-

մահըոչմիկերպչիմնումկիսատ,
կյանքըոչմիկերպչիպարունակում
խոստացվածԿյանքը,-

ուերբթևերիմոխիրափոշին
մնումէվերջինմատներիվրա,
որսիրովդիպան,

տիեզերականփլուզումների
համանվագում
խմբավարումէ
ՄեծՀառաչանքը...


ЖИЗНЬ БАБОЧКИ

Большая и светлая, словно «доброе утро»,
она внезапно
увидела Начало и Конец, –

смерть на полпути не остаётся,
жизнь никогда не содержит в себе
ту самую обещанную Жизнь, –

и когда пыльца с её крылышек
остается на последних пальцах,
что с любовью коснулись её,

то в возвышенном хоре
космических катаклизмов
дирижерскою палочкой машет
Великий Вздох…
_ __ _


ՀՈԳԻՍ

Ջղալարերովշրջանկարվածամայությունէ,
ուրաստվածները
մարդակաղապարցանկություններեն
ձուլումոչնչից,

հետոգալիսէառաջինձյունը,
վերջինանձրևիցանհապաղհետո,
որկաղապարներնարագհովանան
ուձեռքերնիրարչպարզենհանկարծ,
ուչմտածիտարածությունը
ժամանակիպինդկրծքերիմասին
ուչկարոտիսրունքներըբաց,
սևարեգակը` սևքարանձավում,
ուքամիներիքառատրոփը
քառաթևնիդուրսև - անվերադարձ,

իսկմնացյալըդեռլռությունէ,
որիբրծիլիծլումըլսվի
ումահաճերմականվերջությանմեջ,
սևինէտալիս
Ավերակացսո՞ւմթագավորեմկայսրությունը...


МОЯ ДУША

Пустота, очерченная нёрвами,
В которой боги
Из ничего выплавляют
Желания по образу людей;

Затем, вслед за последним дождём,
приходит первый снег,
чтоб созданные образы остыли,
друг другу не протягивали руки,
чтобы пространство даже не мечтало
о юной, выпуклой груди эпохи,
не тосковало о её сосках;
чёрное солнце прячется в чёрной пещере,
и завыванье ветров –
многокрылое и безвозвратное,

всё остальное – всего лишь мертвый покой,
чтоб якобы было слышно, как растут ростки,
и в смертельно белой бесконечности
чернеют
развалины заброшенного замка…
_ __ _


ԿԵՆՍԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ

Շշուկներիմեջ, երբկեսգիշերնանցէ,
ևչունեցածայգիդգաղտնապահէուգոց,
շշուկներիմեջմիձայնանիշկաանվերադարձից,
որհատկապեսսիրումէթուփըանտոհմ`
ամաչկոտպահվածտոհմիկներիցայնկողմ,
ընկեցիկը` ծաղկածպատահականսերմից,
որագռավըգցեցմիերեկո
ցանկապատիհեռվում, ստվերներումնեղլիկ,
ուշիվտվեցհանկարծբարակոտն...

Ուերազէգալիսնրանհեռումիկյանք,
ուրհայրնագռավըչէ, դիպվածը` մայր,
հովըօրորումէամպիթեթևճոճքը,
ևանձրևնէխշշումավազներիվրա,
ևիրներսումհյուսվում-ծանրանումէխոսքը,
որդեռանունունիտոհմածառին,
ևգիշերներնայնտեղոչմիտողչիստում
տերևներիննստածցողըմանրիկ,
ևլուսիննէշաղվումփշուր-փշուր,
ևարևնէմաղվումհատիկ-հատիկ,
ևհեքիաթիկեսինմիհիննախատատիկ
իրառաջինսիրուցինչ-որբանէհիշում,
ուտխրումէհանկարծ,
ուլինումէաշուն...


БИОГРАФИЯ

В полночном шорохе и шёпоте слышны
Секреты сада, которого нет у тебя,
И в шёпоте слышатся потусторонние звуки,
Которые облюбовали безродный куст,
Стыдливо спрятавшийся за незримыми родословными,
Подкидыш, возникший из случайного семени,
Которое как-то вечером выронил ворон,
У отдалённой ограды, где покоится узкая тень,
И вот он вырос – тоненький росток…

Ему во сне привиделась дальняя жизнь,
В которой не ворон отец, а случайность – не мать,
Ветер легонько покачивал облака,
И дождь шелестел на песке,
И в нём бродило, созревало слово,
Что попадёт на древо родовое,
И ночь не говорит ни строчки лживой
Росе, рассевшейся на листьях;
И луна рассыпается на тысячи мелких кусков,
И солнце просеивается по зёрнышку,
И посреди сказки какая-то древняя бабка
Вспоминает первую любовь,
Внезапно становится грустной,
И наступает осень…
_ __ _


***

Լույսըկմարեմ,
որչտեսնիՄութինշանառուն,
կնստեմխավարում
ուկհաշվեմմատներս
... մեկ... երկու... ութսունչորս... հարյուր...
ուբոլորնէլհատ-հատպարտվելեն՝
ձեռքսեղմումից,
սիրուց,
հատուցումից,
պարպվել... մատնությունից,
խուլենարդենուկույր,-
հիշողությանտեղը
միմաս-մաքուր
անհայտություն
ումատնություն
վայթեԳեթսեմանիցվերան,
երբդե՛ռԱռաքյալը
տեսավարդե՛նՆրան
ումատներիսպեսմեռավ
հիշողությանգնովառածագարակում:


***

Выключу свет,
чтоб не видел меня снайпер Тьмы,
буду сидеть во мраке
и считать свои пальцы:
…один… два… восемьдесят четыре… сто…
они все до единого проиграли –
от рукопожатий,
от любви,
от возмездия…
стали жертвой предательства,
стали глухими, слепыми, –
вместо памяти
частично-полная
безвестность
и предательство
почище Гефсиманского,
когда будучи ещё Апостолом
уже увидел Его
и умер, как мои пальцы,
на холмике, который куплен был
ценою памяти.
_ __ _


***

Միանգամ,
Երբկեսօրնանցէր
ուստվերն-անծայր,
ամպկար՝ ճախրողկեղծամ,
և աղջիկկար՝ անցյալ,
ումիքիչէրքամին,
ումիքիչէրբույրը՝
բուրմունքիծաղր,
ուդադարը՝ հայացք,
ուկյանքը՝ միպուճուր,
բայց՝ դարձյալ...

... Երբկրկնակդասում է՝ եկա,-
մահըիմացյալԱվարայրըչէ,
այլ՝ Ամենօրը,
մանավանդերբանց է կեսօրը,
ուստվերն՝ անծայր,
մինչևհորիզոն,
ուրառաքյալըդեռչափն է առնում
ջրերինդաջվածոտնահետքերի,
ուպատրանքներիփլեկիվրա
ՋոնաթանՃայն է վհատսավառնում:


***

Однажды,
когда полдень уже прошёл,
и стала тень бесконечной,
появилось облако – парящий парик,
появилась девушка – прошлое,
появился ещё ветерок
и лёгкий такой аромат,
не аромат, а пародия;
И был паузой взгляд,
и жизнь была также маленькой,
но вернувшейся снова…

…Когда твой двойник говорит: вот он я,
смерть перестает быть осознанной,
она становится каждодневной,
особенно,
если полдень уже прошёл,
и стала тень бесконечной,
до самого горизонта,
где апостол пока измеряет
следы, оставленные на воде,
и на руинах иллюзий
парит тщедушная чайка Джонатан.


_ __ __